1940 च्या दशकात संगीत जगतात जीएम दुर्रानी यांचा दबदबा होता. त्यावेळी एखादा नवा संगीत दिग्दर्शक त्याच्यापर्यंत पोहोचला तर दुर्राणी त्याला म्हणायचे, ‘तुम्हाला दुर्राणीचे गाणे हवे असेल तर चांगले सूर करायला शिका.’
एकदा लता, नौशाद साहब आणि दुर्रानी गाणे रेकॉर्ड करत होते. पण लाजाळू आणि विनम्र लतादीदींशी दुर्रानीचं वागणं चांगलं नव्हतं. त्याच्या तोंडात यशाची उग्र भावना दिसत होती.
नौशाद साहेब त्या घटनेचे साक्षीदार होते. ते म्हणाले, ‘त्यावेळी दोनच माइक होते. एक संगीतकारांसाठी, दुसरा गायकांसाठी. अशा प्रकारे ते दोघे (दुराणी आणि लता) समोरासमोर उभे होते.
दुर्राणीची लाईन पूर्ण होताच त्याने काही खोडसाळपणा करायला सुरुवात केली. मी त्यांना नंतर सांगितले की त्यांनी शांतपणे उभे राहावे आणि मुलीच्या कामात अडथळा आणू नये. कारण मुलगी (लता) नवीन होती आणि यामुळे तिचा आत्मविश्वास डळमळीत होऊ शकतो.
पण दुर्राणीच्या या वागण्याने घाबरण्याऐवजी ‘नवीन मुलगी’ नाराज होत होती. लतादीदींसोबत दुसऱ्या एका रेकॉर्डिंगच्या वेळी दुर्रानी जुन्या गोष्टी करू लागल्या.
लतादीदींच्या साध्या पोशाखाची खिल्ली उडवत ते लखनवी उर्दूमध्ये म्हणाले, ‘लता, तू रंगीबेरंगी कपडे का घालत नाहीस? असा पांढऱ्या साड्या का घालतेस ?
उर्दू भाषेची गोडी जाणणारा हा माणूस स्त्रीशी अवास्तव जवळीक दाखवून तिला ‘आप’ ऐवजी ‘तुम’ म्हणतोय, असा विचार लतादीदींनी नक्कीच केला लतादीदी म्हणाल्या,
‘मला वाटायचे की हा माणूस माझ्या कपड्यांपेक्षा माझ्या गाण्याकडे जास्त लक्ष देईल. त्याच क्षणी मी ठरवलं की मी पुन्हा त्या कलाकारासोबत गाणार नाही.
